Tonic

Oszczedny pod wzgledem ilosci wierszy Tonic jest juz czwartym - po ksiazkach Kocie lby (2004), Kotochwile (2005) i Blok rysunkowy (2007) - tomem poetyckim Mariusza Appela. Dobrze czyta sie te zbiory w zestawieniu, obok siebie. Rowniez dlatego, ze nie zawsze chca ze soba wspolpracowac (na przyklad miejsce ekspresyjnej przerzutni zajmuje wyciszajacy epitet). Pokazuja, ze choc kazdy autor ma swoje tematy, z ktorymi byc moze "sie rodzi", to jednoczesnie na zadnego poete jezyk nie czeka na podoredziu, nie ma gotowych jezykow autentycznych. Trzy wiersze w tym tomie to nowe wersje utworow z Kotochwil. Jednak dopiero tutaj nabieraja charakterystycznej frazy utrzymanej w obszernym wersie, spietej imadlem silnie sformatowanej strofy. Przy okazji tamtego tomu Joanna Mueller pisala o "rownaniu oddechu". W Tonicu widac, ze to nie jedyny element, ktory Appel stara sie kontrolowac. Sa wsrod nich przeciez i napiecie pomiedzy tempem opowiesci a lingwistycznym wezlem, i pulsowanie wiersza, i logiczne nastepstwo scen, wreszcie - delikatnie zaznaczona konstrukcja calosci. Wiersze Appela chca udowodnic, ze jakkolwiek kryteria aksjologiczne moga byc dzis zamazane, kryterium warsztatu pozostaje wartoscia samotlumaczaca sie. Krzysztof Hoffmann