Smietnik

Wspolpraca Adma Hawaleja z Tadeuszem Rozewiczem trwala blisko trzydziesci lat, na ktore zlozyly sie setki fotografii wykonanych w najrozniejszych okolicznosciach. W Smietniku znajdziemy zdjecia dokumentujace nietypowy happening, jaki stal sie udzialem poety, a ktory zainspirowany zostal dzikim wysypiskiem smieci, jakie powstalo niemal pod samymi oknami domu Rozewiczow. Prof. Jacek Lukasiewicz te nietypowa sesje okresla mianem monodramu - autor Kartoteki jest tutaj zarowno rezyserem, tworca scenariusza, jak i jedynym aktorem - ktory bezsprzecznie powstal z mysla o przyszlych widzach. W koncu fotografowany Rozewicz co rusz puszcza w nasza strone oko, to spogladajac w obiektyw, to przyjmujac dziwne pozy czy usmiechajac sie wrecz zawadiacko. Poza fotografiami autorstwa Adama Hawaleja na ksiazke skladaja sie ponadto trzy eseje autorstwa: Jacka Lukasiewicza, Witolda Kanickiego i Andrzeja Skrendo, w ktorych autorzy mierza sie z mnogoscia interpretacji tego oryginalnego przedsiewziecia. Czy smietnik jest tutaj zapowiedzia nadchodzacej katastrofy, znakiem nadawania nowej funkcji z pozoru bezuzytecznym juz przedmiotom, a moze jego znaczenie jest drugorzedne, a bohaterowi idzie przede wszystkim o zmierzenie sie z medium, jakim jest fotografia? Zaden z autorow tekstow zawartych w ksiazce kategorycznej odpowiedzi na te pytania nie udziela. I najpewniej takie bylo zamierzenie samego Rozewicza, by nic w tej sesji nie bylo przesadnie oczywiste.