Rausz kinetyczny

Tworczosc Juliana Jozefa Antoniszczaka analizowano dotad w waskim kontekscie animacji bezkamerowej, skupiajac sie na rozstrzygnieciach formalnych i zagadnieniach technicznych. Rausz kinetyczny Ewy Borysiewicz wpisuje dorobek artysty w zupelnie nowe ramy teoretyczne, w ktorych drobiazgowa rekonstrukcja metody tworczej Antonisza jest jedynie punktem wyjscia do dalszych rozwazan. Odnoszac sie zarowno do tradycji kina non-camerowego, jak i ustalen wspolczesnych teoretykow kultury (Todd McGowan, Jacques Ranciere), Borysiewicz rozpoznaje tworczosc Antonisza jako gleboko i swiadomie polityczna. W tym ujeciu non-camera jest narzedziem kontestacji, srodkiem kwestionujacym zasady widzialnosci i niewidzialnosci narzucone przez komunistyczne wladze. Celem Antonisza - pisze autorka - stalo sie rozbicie reguly pozoru i ujawnienie istnienia falszywej wspolnoty poprzez artystyczna aktywizacje wyobcowanego widza i zaoferowanie mu mozliwosci przeobrazenia zycia codziennego. Zamierzone przez artyste upowszechnienie animacji bezkamerowej oznaczaloby nie tylko renesans kina w jego esencjalnej formie, ale rowniez odrodzenie intymnej, cielesnej wiezi miedzy dzielem a publika. W pejzazu artystycznym Polski lat 70. i 80. ubieglego wieku bylaby to iscie rewolucyjna idea.