Muallakta, Arafta ve Düslerde

Cem Mumcunun Binbir Insan Masallarinin Ücüncü Sayfa Güzeli adli kitabi 42. öyküde sona ermisti. Elim sakatlanmadan önce ona bir baslik atmis arkasini getirememistim. Baslik dünya durdukca duracak öyküler idi. Her satirini hayranlikla ve sasirarak okumustum bu kitabin. Mumcu, yazarligimin basindan bu yana kovaladigim deliligi, kisa cümleciklerle, herkesin anlayacagi bir yalinlikla, psikiyatr olmasinin da ona kattigi artilarla kolayca dile getiriyordu. Kolayca dedigime de bakmayin; o kolayligin nasil bir sey oldugunu ikinci kitabinda 69. öyküde kaciriyor agzindan Bilmek ve bilemek Tüm bilgiler sadece buna yarayacak ve sonra bilegitasindan dökülen tozlar gibi dökülecek. Geriye kalan bir tek keskinlik olacak, iniltiyi dograyacak incecik testere bir tek... Unutmak yere dökmek üzere ögrenmek...Mumcunun Muallakta, Arafta ve Düslerde adli bu ikinci kitabinda da es bicemle süren bu iniltilerin, kardaki ayak izlerine bakiyorum; Cemin ne tanri baba ile ne de kendi babasiyla bir zoru olmasa da ben bu öykücüklerde, tümümüzün icinde var olan ancak S. Freudun uygarliginin yilan uykusuna yatirdigi deliligin ve ölümlülügün tradejisini okuyorum. Mumcu, bu insanlik trajedisinin arkeolojisiyle ne zaman bu denli ici ice gecti, bu kazida kimlere ciraklik etti, bu genc yasta nasil böyle karnavalesk bir ustalik edindi bilemiyorum. Ancak dünya edebiyatinda da ender rastladigimiz birbirinden carpici ironilerin isiltisiyla ilerleyen bu ilginc yazinin, deliligimizin evrensel mantigini olaganüstü dogru bicimde dokuyan bu ilginc yazarin masallarina, dünya durdukca duracak demekte hakli olduguma inaniyorum.