Heterotopie mysli

Heterotopie to "roznomiejsca". Ich cecha szczegolna jest to, ze odzwierciedlaja pewna forme kulturowej specjalizacji, ktora sprawia , ze miejsca moga byc naprzeciw siebie. To bycie naprzeciw jest w istocie rzeczy pewna komplikacja naszego doswiadczenia: jedno miejsce odzwierciedla, ale tez neguje lub odwraca wlasnosc drugiego, zarazem je dopelniajac. Sa wiec heterotopie takze obietnica mozliwosci bycia po dwoch stronach. Taka wlasnie forma ruchliwosci - bioraca sie z nieuniknionosci przebywania po jednej i po drugiej stronie granic, jakie oznaczaja zbiory rozmaitosci kulturowych, w jakich uczestniczymy - wydaje sie wlasciwa naszym czasom. Pojecie heterotopii zatem przeczy nawykowi, jaki czlowiek nowoczesny przyswajal za pomoca kosmicznego sposobu orientacji siebie i rzeczy. Przeczy przynaleznosci do jednego miejsca. Przestrzen, w jakiej doswiadczamy wspolczesnie, wcale nie jest jednorodna, niezwaloryzowana, izotropowa i nie ma uniwersalnej metryki. Zadna tez przestrzen dostepna naszemu doswiadczeniu nie przedluza sie w nieskonczonosc. Istnieja bariery komunikacji i tozsamosci zawezenia swobodnych eksploracji i przymusy pozostawania poza. Jesli wiec mysli daja sie lokalizowac, heterotopie mysli ukazywalyby sposob, w jaki wspolczesnie doswiadczamy ich roznomiejsca w kulturze. A sposob ten charakteryzuje wlasnie to, co mysl lokalizuje, co ustala jej pozycje naprzeciw czegos, co jej przeczy - jako inna mysl lub jakas postac przedmiotowosci - co zarazem ja odzwierciedla, reprezentuje i dopelnia. Niniejszy zbior tekstow to - w jakims zakresie - zdanie sprawy z takiego doswiadczenia mysli.