Filozof i jego muzy

Jego dorobek spotyka sie z bardzo zroznicowana ocena: jedni widza w nim epigona neoplatonizmu i eklektyka, ktory jedynie pozbieral okruchy po uczcie starozytnych myslicieli, inni uwazaja go za niezwykle oryginalnego filozofa, odosobniony fenomen na tle burzliwych i poplatanych europejskich dziejow. Pomimo tak rozbieznych ocen fak­tem jest, ze to wlasnie w filozofii Boecjusza, jak w soczewce, skupily sie najwazniejsze tendencje i nurty poznej starozytnosci po to, aby w nowej formie zostac przekazane nastepnym stuleciom. (...) Jednym ze szczegolnie donioslych osiagniec Boecjusza jest to, ze ze wszystkich antycznych teorii czlowieka, wlaczajac w to nauczanie Ojcow Kosciola, wydobyl i odczytal to, co stanowi istote bytu ludzkiego, a zarazem fundament nieusuwalnej ludzkiej godnosci, a mianowicie indywidualnosc, racjonalnosc i podmiotowosc. Boecjusz w swoich dzielach pokazuje, ze kazde dobro, ktore nie utozsamia sie z dobrem najwyzszym, jest pozorne, falszywe. Jedynie posiadanie dobra najwyzszego moze zapewnic czlowiekowi szczescie, bo wlasnie o ludzkie szczescie toczy sie tu gra. Boecjusz nie tylko prowadzil filozoficzny dyskurs na temat wartosci najwyzszych, ktory moglby wydac sie wspolczesnemu czlowiekowi podniosly i... jalowy. O istnieniu tych wartosci i o ich bezwzglednej obowiazywalnosci zaswiadczyl swoim zyciem.